Istnieje wiele rodzajów współczesnej akrobacji modelarskiej RC. Szczególnie rozległy jest dział lotniczy, w którym każdy miłośnik zdalnego sterowania niewątpliwie znajdzie najbardziej odpowiadający mu rodzaj zabawy.

Modelarze decydują się na taki wybór dopiero po zakończeniu pierwszego etapu nauki latania - pierwszych szczęśliwych startach, a niekiedy również lądowaniach wykonanych szybowcem lub samolotem szkolno-treningowym.

Kilka przykładów akrobacji lotniczych:

Full Fun lub Fun-Fly – to bardzo uproszczony free style. Uproszczenia te dotyczą głównie modelu (wielkość, konstrukcja), a mają za zadanie zminimalizować jego cenę, co jest nie bez znaczenia przy pierwszych próbach latania figur typu free style. Modele tego typu ze względu na niską cenę i małą prędkość lotu zdobywają ostatnio wielką popularność, również jako modele do nauki latania. Najpopularniejsze full-funy to modele o rozpiętości 1,4-1,6m napędzane silnikami 6,5-10 cm³. Ich konstrukcja i proporcje są podporządkowane założeniu latania bardzo wolno, bez utraty możliwości sterowania modelem. Decyduje o tym specjalny, bardzo gruby profil skrzydła, minimalne obciążenie powierzchni nośnej i olbrzymie, wychylające się po ponad 45° stery.

Przy omawianiu tego typu modeli nie sposób pominąć nieporozumienia jakże często widywanego na naszych lotniskach, którym jest nauka latania full-funem. Dla początkujących pilotów bardzo kusząca wydaje się niska cena takiego modelu, a także jego mała prędkość. Jednak trzeba pamiętać o tym, że modele te w założeniu projektowane są do wykonywania najbardziej wymyślnych ewolucji i tak naprawdę najgorzej latają prosto. Także gwałtowna reakcja na stery, szczególnie o ile użyta jest prosta aparatura bez funkcji „expo”, bardzo często przerasta możliwości początkującego pilota. Oczywiście możliwe jest ustawienie minimalnych wychyleń sterów i zastosowanie przedniego wyważenia dla uspokojenia modelu, ale są to tylko doraźne środki, które i tak nie zapewnią takiego stopnia kontroli, jaki mamy w przypadku modelu o bardziej klasycznych proporcjach.

Akrobacja „free style” – bardzo widowiskowy rodzaj akrobacji. Modele wykonują ewolucje nieosiągalne dla prawdziwych samolotów. Program często ułożony jest do muzyki. Najbardziej znanymi zawodami w tej klasie jest rokrocznie rozgrywany w Las Vegas Turniej Mistrzów (TOC). Trzeba tu dodać, że styl ten został wymyślony przez mistrzów klasy F3A i w zasadzie dla nich jest przeznaczony.

W przeciwieństwie do F3A mamy tu do czynienia ze znacznie większą różnorodnością modeli. Od przystosowanych do free stylu akrobatek F3A (mających zwiększone powierzchnie i wychylenia sterów) do potężnych modeli o rozpiętości powyżej 3 m, ciężkich ok. 18 kg i silnikach o pojemności 150 cm³.

Te największe modele to właściwie małe samoloty, tak ze względu na stopień komplikacji konstrukcji, jak i na olbrzymie koszty wykonania i eksploatacji. Także realizm lotu jest tu bardzo wysoki.

Akrobacja precyzyjna – to najbardziej sformalizowana dziedzina akrobacji, określona szczegółowymi przepisami FAI klasy F3A. W klasie tej rozgrywana jest większość zawodów, poczynając od zawodów ogólnopolskich kończąc na Mistrzostwach Świata.

Modele do tego typu latania to klasyczne „akrobatki” o wymiarach nie przekraczających 2m (długość i rozpiętość) i masie do 5kg, napędzane silnikami dwu lub czterosuwowymi o pojemności ok. 25cm³. Są to modele wykonane niezwykle precyzyjnie zarówno jeśli chodzi o płatowiec, jak i wszystkie mechanizmy. Ze względu na konieczność użycia wysokiej jakości silników, elementów aparatury sterującej czy paliwa są one bardzo drogie zarówno podczas budowy, jak i eksploatacji.

Do nauki akrobacji precyzyjnej stosować można z powodzeniem modele będące zmniejszonymi kopiami zawodniczych „akrobatek” napędzane silnikami od 6,5 do 15 cm³. Latają one niewiele gorzej od dużych oryginałów, a są ze względu na użycie popularnych serw i silników wielokrotnie tańsze. Trzeba tu dodać, że od wielu lat jest rozgrywany w Polsce cykl zawodów wg uproszczonej formuły F3A Klub, w którym mniejsze modele mogą startować a nawet wygrywać.